สารพิษที่จำเป็นในการสร้างเมลาโทนินออกจากเนื้อเยื่อตาที่บอบบาง

เพื่อให้มองเห็นได้ ดร. ไคลน์อธิบายว่า วิตามินเอรูปแบบหนึ่ง (เรียกอีกอย่างว่าเรตินัลดีไฮด์) จะต้องจับตัวกันทางเคมีกับโรโดปซิน ซึ่งเป็นโปรตีนที่พบในเซลล์ตรวจจับแสงของเรตินา (เซลล์รับแสง) เมื่อกระทบกับแสง การรวมกันของเรตินัลดีไฮด์-โรโดปซินจะผ่านการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพที่เริ่มปฏิกิริยาเคมีหลายชุด ในที่สุดปฏิกิริยาเหล่านี้จะสร้างสัญญาณไฟฟ้าที่เดินทางเข้าสู่สมอง ทำให้มองเห็นได้ นี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งเดียวสำหรับการรวมกันของเรตินา-โรโดปซินแต่ละครั้ง ในกระบวนการนี้ แสงยังทำให้เรตินัลดีไฮด์ไม่ทำงานและปลดปล่อยจากสารโรดอปซิน จากนั้น เรตินัลดีไฮด์ที่ว่างและไม่ใช้งานจะถูกรีไซเคิลภายในเรตินาเป็นรูปแบบที่แอ็คทีฟ เพื่อให้สามารถตรวจจับแสงได้อีกครั้ง อย่างไรก็ตาม ปัญหาเกิดขึ้นระหว่างกระบวนการ ต่อม ไพเนียลรีไซเคิลนี้: เมื่อเรตินัลดีไฮด์ไม่ติดกับโรดอปซิน มันสามารถรวมตัวกับสารที่เรียกว่าอะรีลัลคิลามีน ไคลน์พบว่าหนึ่งโมเลกุลของอะรีอัลคิลามีนสามารถรวมตัวกับเรตินัลดีไฮด์สองโมเลกุลเพื่อสร้างสารที่เรียกว่า บิส-เรตินอลอะรีอัลคิลามีน หลังจากสิ่งนี้เกิดขึ้น โมเลกุลเรตินัลดีไฮด์จะไม่สามารถใช้ตรวจจับแสงได้อีกต่อไป ดร. ไคลน์กล่าว อะรีอัลคิลามีนอาจเป็นอันตรายได้เนื่องจากสามารถทำลายสารเคมีหลายชนิดในเซลล์ได้ arylalkylamines บางชนิดถูกสร้างขึ้นตามธรรมชาติ ได้แก่ ไทรามีน ทริปทามีน ฟีนิลเอทิลามีน และเซโรโทนิน นอกจากนี้ ดร. ไคลน์ยังตั้งทฤษฎีว่าอะริลัลไคเอมีนที่เป็นพิษอื่นๆ ก็มีอยู่ในสิ่งแวดล้อมในช่วงแรกของวิวัฒนาการเช่นกัน