ความสามารถทางนิวเคลียร์

ความสามารถทางนิวเคลียร์เฉพาะตัวของอาวุธพิสัยทางยุทธศาสตร์จำกัดการพัฒนาอย่างจริงจังของเทคโนโลยี จรวดร่อนและขีปนาวุธ ไว้เฉพาะกับมหาอำนาจนิวเคลียร์ของโลก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสหรัฐอเมริกาและอดีตสหภาพโซเวียต ทั้งสองประเทศนี้มีเส้นทางที่แตกต่างกันในการใช้ประโยชน์จากเทคโนโลยีขีปนาวุธ ตัวอย่างเช่น ขีปนาวุธร่อนของโซเวียตได้รับการออกแบบมาเพื่อใช้ต่อต้านเรือทางยุทธวิธีเป็นส่วนใหญ่ แทนที่จะเป็นเป้าหมายทางยุทธศาสตร์ที่คุกคามทางบก (เช่นเดียวกับที่สหรัฐฯ เน้นย้ำ) ตลอด การแข่งขันอาวุธขีปนาวุธสหรัฐอเมริกามีแนวโน้มที่จะปรับปรุงอาวุธของตนให้คล่องตัว แสวงหาความแม่นยำที่มากขึ้นและพลังการระเบิดที่ต่ำลง หรือยอมแพ้ ในขณะเดียวกัน สหภาพโซเวียต ซึ่งบางทีเพื่อชดเชยความยากลำบากในการแก้ปัญหาการชี้นำ จึงมุ่งความสนใจไปที่ ขีปนาวุธ ขนาดใหญ่ขึ้นและผลผลิตที่สูงขึ้น ระบบส่วนใหญ่ของสหรัฐบรรทุกหัวรบที่มีขนาดน้อยกว่าหนึ่งเมกะตัน โดยระบบที่ใหญ่ที่สุดคือเก้าเมกะตันTitan II เข้าประจำการตั้งแต่ปี 1963 ถึง 1987 หัวรบของโซเวียตมักจะมีขนาดเกิน 5 เมกะตัน โดยหัวรบที่ใหญ่ที่สุดคือ 20 ถึง 25 เมกะตันที่ติดตั้งบนSS-7 Saddler ตั้งแต่ปี 1961 ถึง 1980 และหัวรบขนาด 25 เมกะตันบนSS-9 Scarpประจำการตั้งแต่ปี 1967 ถึง 1982 (สำหรับการพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์ ดูที่อาวุธนิวเคลียร์ )

โพสต์โดย : หนอ เมื่อ 29 เม.ย. 2566 13:10:55 น. อ่าน 99 ตอบ 0