หลังจากการสัมผัสซ้ำๆ โดยไม่มีอาการตกใจร่วมด้วย

หลังจากการสัมผัสซ้ำๆ โดยไม่มีอาการตกใจร่วมด้วย วัตถุที่อยู่ในกลุ่มภัยคุกคามทั้งที่มีอยู่จริงและในจินตนาการจะประสบกับสิ่งที่เรียกว่า "การสูญพันธุ์" โดยที่สิ่งกระตุ้นที่ก่อให้เกิดความกลัวก่อนหน้านี้ไม่ได้จุดประกายความกลัวอีกต่อไป โดยพื้นฐานแล้วสมองไม่ได้เรียนรู้ที่จะกลัว “ในทางสถิติ การสัมผัสกับภัยคุกคามที่เกิดขึ้นจริงและจินตนาการนั้นไม่แตกต่างกันในระดับสมองทั้งหมด และ จินตนาการ ก็ทำงานได้ดีเช่นกัน” เรดแดนกล่าว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กลุ่มที่จินตนาการถึงเสียงนกและเสียงฝนแสดงปฏิกิริยาของสมองที่แตกต่างกัน และการตอบสนองต่อความกลัวของพวกเขาต่อเสียงนั้นยังคงอยู่